Паркинсон ауруы

Паркинсонизм – жалпы қозғалыстық белсенділіктің төмендеуіне, қозғалыстың баяулауына, қалтырауға, бұлшық ет тонусының жоғарылауына әкеп соғатын нерв жүйесінің созылмалы зақымдану синдром болып табылады. Паркинсон ауруының – бастапқы немесе идиопатикалық паркинсонизм; екінші паркинсонизм (көк тамырлы, дәрілік, жарақаттанудан кейінгі, постэнцефалитикалық және т.б.), дегенеративті және ЦНС мирасты аурулар кезіндегі паркинсонизм синдромы түрлерін атап өтуге болады. БП басының орташа жасы – 55 жас. Сонымен қоса 10 пайыз науқастарда жас шағында кезедеседі, 40 жасқа дейін. Бұл жағдайда ауру ювенилді паркинсонизм деп аталады. Бұл ауру балалар мен жас өспірімдерде кездеседі, бұл жағдайда дәрігерлер Ханттың ювенилді паркинсонизмеге жатқызады, өз кезегінде бұл паркинсонизмнің классикалық және баяу симптомдарымен сипатталады.

Паркинсонизммен ауру жыныстық және нәсілдік тиістілігіне, әлеуметтік жағдайы мен тұру мекен-жайына байланысты емес. Аурудың соңғы стадияларында науқас өмірінің сапасы елеулі төменделеді. Жұтудың өрескел бұзушылықтары кезінде пациенттер тез арада салмағын түсіреді. Ұзақ уақыт бойы қозғалмау кезінде тыныс алудың өзгеруі мен тесілуі салдарынан науқастардың өлімі болуы мүмкін. Паркинсон ауруының пайда болуы әлі де соңына дейін зеттелмеген, аурудың себептері бірнеше факторлармен бірлесе жүреді:

•  қартаю;
•  мирасты ауру (генетикалық таралу);
•  кейбір токсиндер мен улы заттар.

Паркинсон ауруының басқа себептері келесілерден тұрады:

•  постэнцефалитикалық паркинсонизмге әкеп соғатын вирусты инфекциялар;
•  бас миы қан тамырларының атеросклерозы;
•  ауыр және қайталама бас сүйек жарақаттары.

Белгілері

Паркинсон ауруы өзінің баяу дамуына қарамастан, үдемелі аурулардың қатарына жатады, дегенмен бұл аурудың айқын белгілері аурудың соңғы деңгейлері туралы куәландырады, өйткені бастапқы нысандарда байқыланбауы мүмкін.

Үдемелі клиникалық белгілері бар Паркинсон ауруының 8 даму сатысын атап өтуге болады:

Всего выделяют до 8 стадий развития болезни Паркинсона с прогрессирующими клиническими проявлениями: от отсутствия явной симптоматики до полного обездвиживания пациента для осуществления оценки состояния конкретного организма используется специально разработанная шкала.

Среди симптомов болезни называют:

•  замедленные движения конечностей;
•  затруднение или исчезновение мимической активности;
•  повышение мышечного тонуса;
•  сутулость;
•  боли различной интенсивности;
•  специфический тремор (дрожание), уменьшающийся или полностью исчезающий при действии;
•  затруднение или исчезновение контроля над позой (частые падение, изменения походки и пр.);
•  речевые изменения;
•  дисфункция мочевого пузыря;
•  хроническая депрессия.

Больной, страдающий даже начальной формой заболевания, нуждается в профессиональном осмотре и рекомендации индивидуального курса лечения, поскольку в противном случае речь может зайти о серьезных последствиях. Появляется своеобразная сгибательная поза: голова и туловище наклонены вперед, руки полусогнуты в, нередко плотно прижаты к телу, ноги полусогнуты в коленных суставах.

Походка характеризуется мелкими шаркающими шагами. Иногда довольно рано может наступить полная обездвиженность. Нередко наблюдается склонность к непроизвольному бегу вперед: если толкнуть больного вперед, он бежит, чтобы не упасть, как бы «догоняя свой центр тяжести». Речь становится тихой, монотонной, без модуляций, с наклонностью к затуханию в конце фразы. Многие больные жалуются на трудности при вставании с постели и при поворотах в постели во время ночного сна, что существенно нарушает не только качество ночного сна, но и, как следствие, полноценность дневного бодрствования.

Методы лечения

1. Стереотаксическая нейростимуляция глубинных структур головного мозга